Moalboal, Philippines - Polarsteps

Het wordt steeds drukker. Logisch want ik zit om 615 uur op de fiets en alles en iedereen komt tot leven. Mensen die naar het werk of op reis gaan, schoolkinderen in overvloed op weg naar school. Als ik af en toe een bult over moet, gaan de overbelaste driewielige motoren volgepropt met scholieren nauwelijks harder omhoog dan ik. En het is niet omdat ik vandaag ineens met hoge snelheden omhoog “race”. In een dorp is een “kippen”markt. Allerlei soorten en maten worden er aangeboden. Van kuikens tot volwassenen. Ik kan de roep van een 7/11, waar ik langs kom, weerstaan: vind het nog te vroeg voor een overheerlijke ijsco. Er zijn hier ook dorpjes met schamele huisjes waar bewoners zich buiten wassen bij een grote gezamelijke water ton. Ook ik heb me een keer vanuit een waterton moeten wassen maar wel in een comfortabele douche. Rechts van me is bebouwing en begroeiing waardoor ik uit de zon fiets. Links heb ik steeds zicht op de zee met heel in de verte, vaag zichtbaar, het eiland Negros. Vanuit zee komt een bries opzetten, geen storm met witte koppen op de golven maar wel zo dat ik net iets krachtiger moet trappen. Bij een bakker in het plaatsje Allegria koop ik een paar broodjes en een frisje. Als ik dit verorber vind ik dat het fietsen eigenlijk wel goed gaat tot nu toe. Een auto haalt me in, de achterkant hangt helemaal vol met kippen en hanen. Na een poos trekt de lucht dicht met donkere, bijna zwarte wolken en zijn er krachtige windstoten die de golven stuk slaan op de rotskust waar ze uiteenspatten. De lange kokosbomen zwiepen heen en weer, er waaien koksnoten en takken uit die ook op de weg terecht komen. Niks geen schaduw meer want de lucht is ineens helmaal bewolkt. Dit heftige weer duurt gelukkig kort en als het een poosje rustig is begint het te regenen, ik schuil want er is toevallig net een schuilhut waar ik droog kan zitten. Er is al een jonge jongen en hij begint een praatje met me. Als de regen ophoud en we wegrijden staan vijf minuten later de bellen van een stortbui op de weg. Gelukkig heb ik alweer snel een schuilplek tussen de vechthanen bij een rijst molen. Er vormen zich beekjes en grote plassen langs de weg. Het onweert. Ondertussen ben ik langs allerlei reclames gekomen voor Canoying: dit is onder meer in een stromende waterval springen en je mee laten voeren. Waarschijnlijk heb je niet veel andere keus als je er eenmaal in ligt. Ter beveiliging krijg je wel een helm en zwemvest...... De afstand naar het resort zal nog ongeveer 15 km zijn als ik een lekke achterband krijg: op deze manier schiet het niet op. Maar het bllijft in ieder geval wel droog ook tijdens de bandenreparatie. Als ik bij het resort voor vandaag kom is het op zee zelfs zonnig. Dit resort ligt in een wirwar van straatjes, trappetjes, steegjes en in elkaar overlopende gebouwen en hutjes met overal toeristen, sommigen met een snorkel- of duikuitrusting. Op de kamer merk ik daar niets van, het is er heerlijk rustig. In het glasloze restaurant voel ik een windje en hoor ik de golven het strand op rollen terwijl ik lekker eet.