Carcar, Philippines - Polarsteps

Als ik om 700 uur m’n ontbijtje gebruik zijn er al volop snorkelaars in zee. Deze heeft hier altijd een heerlijke temperatuur. Men hoeft niet te wachten tot er een aangenaam gevoel is. Fiets een aantal kilometers over de grote drukke weg, sla dan rechtsaf: over een weggetje fiets ik dan de binnenlanden in. begin lanzaam aan geleidelijk te klimmen. Het uitzicht is fantastisch. Zo zie ik het graag: een soort vallei achtige omgeving in allerlei kleuren groen. Ik heb er alle tijd voor om er van te genieten. Verlies wel veel vocht en vul het natuurlijk ook weer aan. Als ik daar even voor stop staat er in de verte een familie belangstellend te kijken. Ook mn voeding moet ik op peil houden. Het ontbijt is vamorgen niet erg uitgebreid geweest dus als ik na een paar uur trappen een bakkertje tegenkom eet ik eerst een paar broodjes. Wasrschijnlijk komen hier weinig toeristen en al zeker bijna geen fietsers. Mensen vragen dan ook vaak waar de reis naar toe gaat. Op een moment in de route zou ik bijna rechtdoor gaan waar ik linksaf moet. Waarschijnlijk m’n voorgevoel want het wordt een super slecht weggetje. Gelukkig wordt het na een tijdje beter en ik ga verder omhoog en heb het gevoel of ik in het mandje van een hete luchtballon boven de vallei hang.Hoor geluiden uit het dal komen: een haan, honden, stemmen en een zaagmachine. Ik zie de schaduw van de wolken op de grond voor me. Maar lang duurt deze seance niet want even later merk ik dat ik een lekke band heb. Net voor een schuilhut voor een dorpje. Dan heb ik tussen het banden wisselen door te maken met een studente die met me op de foto moet en m’n Facebook account wil hebben. De foto is prima maar ik kan haar vertellen dat ik geen fb heb... als zij vertrekt komen de lolbroeken van het dorp binnen druppelen. Natuurlijk willen ze helpen, de goedzakken. Maar ik ben al “ blij” als ik in m’n uppie mn band weer gefixt krijg. Ik krijg er wel steeds meer ervaring in EN Marius heeft me gisteren nog tips gegeven die ik nu gelijk in de praktijk kan gebruiken. Geleidelijk fiets ik verder omhoog. In de verte zie ik de zon schijnen wat een heel mooi gezicht is als de voorgrond donker is want rond de bergen blijft bewolking hangen en er valt regen uit, van miezer tot grote dikke druppels. Soms schuil ik en maak praatjes met “ lotgenoten”. Uiteindelijk blijf ik dalen en kom in de drukke plaats Carcar waar ik het hotel opzoek. Marius en Hannie zijn al binnen.