Los Angeles, United States - Polarsteps

Dan de eerste kilometers. Ondanks mijn vele km's in veel voertuigen is het toch spannend om met deze vrachtwagen, want dat is het tenslotte, te gaan rijden voor een rit naar Palm Springs, op papier 2,5 uur. Voor diegene die afhaken tijdens het lezen: toen ik, Wijnand, in bed stapte om ca. 11 uur s' avonds was ik voldaan en blij. We reden weg zonder dat we drinken of iets bij ons hadden. Bij een tankstation halen we wel wat te eten en te drinken. Wegrijden met stuurversnelling en een automaat, even wennen maar gaat goed. Direct na 3 bochten zitten we al op de highway, 5 stroken breed en een en al auto. Voor het eerst maar even rechts blijven rijden, geeft een veilig gevoel. Het gaat nog niet zo hard, 30-40 mijl. Vrachtwagens passeren links vanwege het "stay in lane" principe. Hij schommelt iets als dat gebeurd. Veel geluid dat je niet gewend bent te horen, een rammel hier, een bord daar en slechte wegeneisen de eerste km's alle aandacht op van mij. San en Rick zitten er relaxed naast en achter. Dan stopt het doorstromen en gaat of in langzaam rijden. Invoegend zijn de oorzaak en aangezien er veel invoegstroken zijn blijft dit gedurende lange tijd zo. Eerst is het nog op te brengen maar hoe langer we rijden en meer wennen aan de camper willen we ook sneller rijden. We hebben er een Garmin navigatie bij gekregen. Deze is ingesteld maar vergt enige gewenning in wat hij wanneer meld en weergeeft. Samen met 5/6 stroken verkeer, in een vreemde auto, in een vreemd land met andere verkeersregels en gewoonten maken het niet eenvoudig. Gelukkig zijn de Amerikanen zeer hoffelijk in het verkeer. We verplaatsen ons zoveel dat de navigatie bij iedere verstreken 5 minuten een 5 minuten latere aankomst meldt i.p.v. dat we qua tijd zouden moeten inlopen!! Dit zorgt voor spanning en aangezien we geen tankstations zijn tegengekomen zitten we nog steeds zonder drinken en eten. Het enige dat we gehad hebben is 4 croissants tot aan 1 uur. Dan de eerste keren van baan veranderen rechts, links gaat goed we krijgen meer zelfvertrouwen, maar nog steeds zeer druk. Met de vrachtwagens meerijden leert je veel over hetgeen er komt. Waarom gaat hij nu naar links? Een paar 100 meter verder wordt het "only lane exit". Zo zijn er nog een paar dingen die je gaande de tijd oppikt. Na een paar keer nipt de juiste route gepakt te hebben gaat het mis, we, oef beter ik, mis een afslag. Te laat op de navigatie gekomen/gezien! En nu? Waar naar toe? Je moet kiezen! Eerst volgende afslag eraf en rust pakken en de kaart om ons zelf te oriënteren hoe we ongeveer moeten rijden. Dit was nodig ook. Maar nog steeds geen drinken en eten en het is inmiddels 6 uur met volgens de navigatie nog 2 uur te gaan. San heeft haar oude kunst van het kaartlezen opgepakt en kijkt mee met de navigatie en de borden. Ik zit er doorheen na vanochtend om 3 uur opgestaan te zijn en de ervaringen tot op heden. Het feit dat SAN de kaart leest geeft vertrouwen. We gaan weer de goede kant op en de spits wordt minder en het verkeer rustiger. De tot op heden opgedane ervaringen met de camper zijn positief en voor het eerst blijft de aankomsttijd op de navigatie staan op een en hetzelfde tijdstip. Zo nu en dan zelfs een minuutje korten. Dat geeft de burger weer moed. Het blijkt dus dat er geen tankstations direct aan de freeware staan, we zullen echt de dorpen in moeten om iets te halen en te tanken als dat nodig is. Hoe anders dan in Nederland. Het landschap verandert van de stadse omgeving van LA naar de buitenwijken en Palm Springs. Woeste kale dorre vlaktes met Palmbomen en zo nu en dan een gebouw, wat dat dan ook mogen zijn. Mooi, maar we kunnen er op dit moment niet van genieten. Rick hoort het gemopper van zijn vader aan en geeft geen kick. Hij gaat slapen, keikapot. Tegen zevenen wordt het schemerig en valt de duisternis in. Ook dat nog. Verlichting langs de wegen kennen ze niet, zo hier en daar op een kruising maar dan stopt het ook. Het loopt tegen achten als we van de freeware afdraaien, inmiddels is het geheel donker. Nog een paar straten en we zijn er. Gelukkig. De oprijlaan van het Resort is sfeervol verlicht en ziet er heel mooi en verzorgt uit. Een zucht van opluchting gaat door de camper. Rick wordt wakker gemaakt en op naar de lobby. Deze is echter dichtis, alleen de bewaking is nog daar. San had al gebeld en ingesproken dat we later kwamen. Niemand wist echter van onze komst. Je ziet San instorten nadat deze woorden zijn uitgesproken, ook dat nog. Na wat telefoontjes kunnen we binnen en worden we naar onze plaats gebracht. Gevraagd of men misschien kan assisteren met het installeren van de camper. Men heeft alles verteld maar in het donker op het tandvlees lopend is iedere hulp meegenomen. Kwart voor negen inmiddels. Maar nog geen eten, drinken gehad en voor morgen nog niets in huis. We gaan eerst naar de supermarkt, lang leve USA, 24 uur per dag open, ook hier. Daarna naar de Lokale McDonald waar het eten als vanouds smaakt. Om 10 uur waren we weer terug en met wat overleg was er een bewaker die aanwijzingen gaf waar de installatie van het Resort zich bevond. Alles werkte, ook de broodnodige airco en koelkast/diepvries. Eigenlijk is het om 10 uur rust. Na wat positieve woorden van ons naar de bewaker toe mochten we nog gebruik maken van de douches bij het zwembad, heeeerlijk en natuurlijk in een airconditioned ruimte. Tegen 11 uur konden we dan eindelijk gaan slapen.......Welterusten.